domingo, 7 de maio de 2006

Crónica de saciedade

A boda non foi especialmente divertida, ainda que efectivamente deu várias imaxes para história: unha noiva radiante vestida de azul, coa sua camisiña e o seu canesu. Un noivo máis locuaz que taciturno, emocionado até as lágrimas antes do si case inaudível. Os fillos dos contraentes, que non se sabia mui ben onde colocar durante a cerimónia, e que logo sairian en todas as fotos...
E o reencontro con boa parte da nosa promoción, como observou Alícia mentres entrávamos no vestíbulo do Concello e empezavan os bicos e os saúdos: é case a orla de licenciatura, sen toga pero con pernas.
E con menos pelo, sobretodo alguns, comentei eu cando vin que se achegava, coa mao tendida, Mortadelo.
Cando me pasas os apontamentos de Ramón Lorenzo? preguntou Carolina Michaëlis, a miña colega de asinatura, desde o alto dos farrutx, mentres asinavan os noivos e os flashes saltavan.
Logo a boda seguiu como seguen todas as bodas, o viño era bon e o marisco da ria, excelente.

1 comentario:

Peke dixo...

Supoño que destacou a súa elegancia natural. ;)