Cine-forum

A tarde presentava-se pouco gratificante: unha humidade case tropical, o ceo de chumbo e ambiente de trevoada, e por diante, a escoller, un cesto de camisas para lles pasar o ferro ou un monte de exames por correxer.

Cando comezava a estar tan farto do ironing que até a perspectiva dos exames se tornava apetecível, aparece con ganas de ducha e de conversa un Polis paladin e liberador: pasea nu por toda a casa antes e despois de se duchar, deixa marcas dos pés mollados nas baldosas do corredor, deixa marcas de máis arriba cando senta sen toalla nunha cadeira da cociña donde o teño que botar, pide a merenda, propón que vexamos algunha peli, investiga polo estúdio.

Vén mostrando en triunfo unha fita de vídeo requetegravada: Testimuña de cargo, que vemos mentres comemos gorentosas cereixas coloradas, os pés sobre a mesiña de cristal, cuspindo as croias no cinceiro.

Pode ser esta unha imaxe da felicidade? Non.

En mala hora comentei que a enfermeira era na vida real a muller do avogado, e que no cine fora a noiva de Frankenstein; desde aquela, o siléncio que só rompian as croias ao caíren no cinceiro acabou. O avogado que tiña ao lado deu en guiar-me polo complexo mundo procesal: que se iso nunca o faria un fiscal, que vaia maneira de interrogar unha testimuña, que iso non se ve máis que no cine... e a tarde converteu-se nun cine-forum mentres ía escurecendo e volvia chover como pola mañá.

Por fortuna, non teño un amigo médico que me veña rebentar as séries.