After-shaving

Hoxe, despois de ler a lutuosa noticia (e sen que houbese relación), barbeeime: nunca dei atopado nin satisfacción nin vantaxe en facelo, así que desde moi novo só paso a folla á cara un par de veces por ano.

Admiraría, se me parecese admirable, a calada abnegación dos millóns de homes que cada mañá enxaboan, rasuran e repasan as meixelas, sen atenderen ao feito de que, minuto a minuto, ao final das súas vidas terán perdido días, semanas enteiras diante dun espello cunha gillette na man. Todos repiten que é un costume, e a maioría, que xa non se atrevería a saír á rúa sen barbear.

Retirada a escuma branca e os pelos, resistindo o ardor da loción, miro con aprensión a cara de dentro do espello, esa que (nunca fun coqueto) probablemente vexo menos que outras caras alleas: pálida, con puntos de sangue esparexidos baixo o nariz, no queixo, xunto á orella, cos ollos miopes e saltóns, con liñas máis profundas do que quixera á volta da boca, que xuraría non estaban a última vez, e esa pel que empeza lentamente a descolgar.

Demostrado: de nada serviría pasar a folla cada dous días para que non se vexan os pelos brancos da barba, que son cada vez máis. Nin creo que puidese con esa disciplina (non son meu pai).

Nin creo que me dese habituado a saír da casa sen barba (é case como ir descalzo ou sen camisa).