Tan identificado me sentín con estas dúas almas cándidas que ben podería dicir que foi como estar sentado entre os dous, abafado nese sofá coma o de cada casa en que batallamos cada día coas mentiras cochinas, as cortinas de fume, as falsas promesas, as calumnias, os insultos de taberna, as verdades roídas e a desvergoña evidente.
4 comentarios:
E eu, cándida de min, que pensaba que os donos do mando erades vos...
Vou pensar o que digo.
Trapallada de politiqueo.
Pois a min preocúpame tanta despreocupación xeral.
Saúdos.
Publicar un comentario