Adeus

Despois da mensaxe telúrica, á que seguiron outras duas réplicas, vou para o encontro con Melómano non como año para o matadeiro, pero case. Copo con certo alívio á tediosa clase de informática, e emprendo o camiño polas tórridas ruas dunha Atenas agonizante baixo o sol impio.
Da rua do Pintor á rua do Escritor, provavelmente por última vez, vou pensando coa camisa pegada ao lombo que táctica adoptarei cando entre no salón diminuto, e chovan por riba de min reproches que a esta altura da película non penso aturar de ninguén.
Iso me vou dicendo mentres subo no ascensor e reviso baluartes e trincheiras.
En fin, previsións inúteis: Melómano, locuaz e divertido, esforza-se por demostrar que emprendeu unha órbita diferente, distante das sombras que o atenallaban ainda hai pouco. Está relaxado, sen que o salón cheire a maria, e cando rexeito tomar algunha cousa e vai para a cociña, en lugar de vir en slip coa temida cafeteira, reaparece cunha melancia aberta, rotunda, gorentosa, fresquísima.
Sentados no sofá de marras, cos pés sobre a mesiña baixa, comemos dela e cuspimos as pevides no cinceiro, e falamos do tempo, de Irlanda, das eleccións, da sua tese, do meu traslado, e aí minto eu: Tiña pensado chamar-te antes do final das aulas, para despedir-me. E aí mente el, provavelmente: Xa o sei, pero queria ser eu o primeiro que se despedise.
Compartimos un cigarro antes de ir-me, cando a conversa vai esmorecendo. Na porta damo-nos a mao, pero repentinamente solta-se; un segundo, di, e desaparece; cando regresa trai na mao o disco de Billie Holliday que agora está a soar mentres escrevo. Para que te acordes cando escuites Cheek to cheek, di; quero rexeitar o regalo, pero el insiste; oferezo-lle unha cópia, pero di que non: Asi, tamén me acordarei cando a bote de menos.
Pola rua do Papa abaixo, en dirección á casa, sinto un tasto muito máis amargo que o da nicotina: o da primeira despedida.