domingo, 26 de xuño de 2005

Europa

Desde Venres ao serao as estatísticas contabilizan un novo matrimónio: Mirinda e Vladimir casaron, e arestora serán felices e, sen dúvida, comerán perdices ou lagosta nalgun lugar do Caribe. Se tirarmos a pesadez do oficiante, a cerimónia foi perfeita, aduviada por todas esas cousas que unha muller soña desde que naceu: traxes principescos para os noivos, unha cauda de dous metros que portaron duas infantas de poucos anos, as lágrimas da mai de Mirinda, un padriño que sóbria e emotivamente conduciu a noiva ao seu destino ao pé das enormes colunas do altar florido, a irmá de Mirinda actuando de madriña, o cosmopolitismo dos amigos do noivo, a emoción contida nos presentes, todo ideal como un formosísimo soño.
Vladimir non é galego, nen español, nen sequer é latino; Vladimir é un ruso de pel branquísima, de ollos claros e cabelos loiros; naturalmente, non se chama asi, pero nesta blog como se tal: Vladimir é profesor de música e toca o oboe; dá clases particulares e empeza a traballar na empresa do sogro, pero el e Mirinda coñeceron-se en Decembro, cando tocaba co seu grupo nalgunha das ruas de Íthaca.
O demais até aqui foi todo paixón.
As crónicas durante o banquete aclararon até os máis nímios detalles, como adoito sucede: Vladimir está tan namorado de Mirinda que até se fixo católico nestes ultimos meses: aprendeu o catecismo, bautizou-se Xoves pola mañá na mesma parróquia en que casaria, fixo a primeira comuñón na cerimónia do casamento, e agora está entre nós (desde logo con máis motivos ca nós) no seo da Igrexa Romana. A rapidez deste home é case épica: en menos de 1 ano cambiou de fe e de país, asumiu catro sacramentos, obtivo novo traballo, será marido, será pai, e obterá a nacionalidade española e comunitária.
Outros sentimo-nos fraquear á vista de menores mudanzas na nosa vida.
Pero é que o teu avó non morreu na defensa de Leningrado, susurra-me ao ouvido Polis mentres o noivo agarda a pé de altar a entrada de Mirinda no templo.


Ausentes o caviar e a ensaladilla, o banquete tivo unha inequívoca presenza rusa: lagostinos, vieiras, centolas, cóctel de marisco e rabada, atendendo o soño de calquera invitado a unha boda desde que nace, pero a tacha foi a disposición dos comensais en mesas separadas, o que supuxo un límite da confraternización paneuropea, e que o destino sentase na miña a Nican, Vapin, Polis, Macer e Alice. En resume, salvo Nican, persoas coas que antes ou despois me tiña deitado máis dunha vez, e isto fixo que entre lagostino e centola Polis deixase cair sobre o mantel a fea palavra depredador.
Moralexa: ás veces pode ser bo que mesmo para os amigos máis íntimos a mao direita non saiba o que fai a esquerda... nembargantes, e pese a iso, todo foi mui agradável e, salvo os intentos frustrados de Macer de mudar-se a outra mesa, a convivéncia na nosa foi exemplar e fluidísima.


Cando os noivos se esfumaron, e pouco a pouco marcharon os convidados, a festa continuou entre vodka, danzas e cancións do Báltico no piso dos rusos.
Para daquela Macer desaparecera, Alice fixérase cargo dun Vapin mui bébedo co que bailou várias polkas, Nican berraba tobarich tobarich ancorada a un eslavo de ollos azuis e tan forte coma ela, que lle estaria a cantar (digo eu) belas baladas do Volga, e Polis e eu, arranxando o mundo como de cote, acabábamos coas reservas.
Como saímos dali é algo que nunca se dará sabido, pero ás once da mañá, buscando remédio no cuarto de baño de Polis, recordei que o serao antes casara Mirinda, e que Europa era algo máis grande desde habia poucas horas.
Polis nen se enteirou de que me ía para a casa dos meus pais.

Ningún comentario: