Alicia

Non foi como nos tempos da historia con Macer: non houbo regreso furtivo de madrugada á casa dos meus pais polas rúas de Ithaca aínda escura.

Pero si a mesma clandestinidade: houbo nocturnidade, premeditación e aleivosía en pasar con Alicia ao outro lado do espello, ou iso ela teimou en transmitirme cando ben amencido, e co dia entrando, me fixo erguer de onda ela e marchar da rúa do Santo.

Todo para que M non sospeitase: debía quedar ben claro que se Alicia marchou das copas tras a cea foi por estar cansa, e que se o Sombreireiro marchou con ela foi para acompañala polas ruelas de Ithaca, e que se foi o Sombreireiro quen a acompañou e non o Coello é porque este pobre xa o coméramos durante a cea.

Todo isto cumpría deixármolo ben claro, supoño que para que a boa M non se esforzase en sumar dous mais dous, e obter como resultado que o pasado non sempre desaparece entre as follas do calendario, que moitas veces retorna coa forma dunha visita inesperada que invita un vello amigo a cear tras descubrir que escribe unha bitácora.

Por suposto, M seguiu coa copa e os amigos mentres Alicia e Kaplan marchaban para a casa: avivecía o lume antigo con leños novos, e as voces e os risos ecoaron até que os bicos os selaron polas Cortiñas de San Román arriba, polo Burgo Novo abaixo, e cantas parellas furtivas en noites coma esa se levarán bicado en vinte séculos, a percorrer este camiño.

Ao atravesarmos a porta do cuarto pasamos ao outro lado do espello, como dixen, pero apenas houbo vagar para ver como era o novo cuarto: as cousas desenvolvéronse con rapidez e tino, e en segundos (tras a rápida expedición de Alicia através do espello ao cuarto de M, para procurar neles), xa a luz da rúa que entraba reverberaba na láctea pel dela: nesa noite sen Lúa, dúas lúas branquísimas oscilaron con fereza sobre min.

Adormecemos entrelazados, en silencio. E houbo noite e mañá, dia primeiro.