xoves, 23 de xuño de 2005

Saudade

Con esta calor infernal que converte Atenas nun forno, sen apenas variación entre o día e a noite, o final das aulas chega coma un bálsamo.
As notas están prontas e as avaliacións non serán até mañá, así que desfruto dun día completo para non facer nada; mellor dito: para facer tan só o indispensable, sentindo sen desacougo que estou a perder o tempo.
Entre o indispensable, as mil pequenas cousas que atravancan o carro: limpo o baño, rego as plantas, vou pagar unha factura ao banco, envío a Teo a copia de HQB, levo vidro e cartón á reciclaxe, vou ao supermercado... e compro o cómic do xornal: unha aventura do Capitán Trueno en Grenlandia que me leva, dando un virtual pinchacarneiro, a unha época distante que sabe a cheiw de menta e a fanta de limón; corre á miña volta unha chea de nenos en calzón curto rindo e dando voces polo castiñeiro que talarán anos despois; vimos da fonte con cadanseu garrafón de plástico, que deixamos na casa; collemos a merenda e imos agocharnos na cabana que fixemos no pendello do Silvosa con caixas de Lagarto, latas da Giralda e tambores de deterxente.
Repito os seus nomes mentres os sinto xunto a min, todos bocabaixo, abafados baixo o toldo, lendo de dous en dous os Truenos e os Jabatos: Suso, Tito, Paco, Aleixo, Luís, Marquiños (o máis novo, que morrería con 20 anos e unha filla que non viu medrar).
Paso a man pola cara, e a aspereza da barba faime regresar: non sei onde está aquela Íthaca en que vivín, aqueles que foron meus pais, aqueles cativos meus amigos, os Veráns con aquel sol que enchía os días dunha luz branquísima.
Unha luz como non volverá haber.

2 comentarios:

Peke dixo...

¿Por que será que o pasado infantil dos outros se mestura co noso nunha mesma saudade ou o que sexa?

Kaplan dixo...

porque o pasado infantil dos outros é o noso própio pasado.