Agora que foron confirmadas a previsións de traslado, cando as temperaturas soben e o final das aulas está tan próximo que semella poder-se palpar coa mao, foxe dos mundos de Yupi e cai nesta blo unha vella amiga, disposta a acreditar nos fenómenos paranormais se non acerta co diagnóstico.Para evitar maiores quebrantos, chamo-a polo móbil e falamos un pouco: tempo xusto para asegurar-lle o que ela sabe e combinarmos unha cita vis-à-vis en poucos dias en Íthaca. Sempre teño ganas de ve-la, pero case sempre sucede que entre nós os encontros son fugaces, apresados, como a inacabada conversa de dous viaxeiros con diferentes destinos que coinciden no mesmo andén.
Espero que desta vez a resaca que ela agoira non sexa nengun tren que parte e nos separa.
Mentres, nestes dias seguen a chegar mensas carregados de parabéns de case toda a xeografia afectiva (Nican, Polis, Aurora, miña irmá, Mer), e directas mensaxes de case todo o claustro. En realidade, non sei xa se alegrarme ou preocupar-me por tanta alegria coa miña marcha.
Entre as mensaxes enigmáticas, hoxe unha de quen hai semanas non sei: "Vexo que te vas. Cando podemos ver-nos? Se non respondes, borrarei este número".
E asina Melómano.
Ningún comentario:
Publicar un comentario