martes, 21 de xuño de 2005

Casamentos

Este Sábado casará Mirinda e hoxe, aproveitando a viaxe a Delfos para unha reunión nas alturas, quedo con Alice para comprar o regalo. Formamos parte da comisión designada polo grupo de Íthaca, que naturalmente nos endilgou o cometido aducindo toda espécie de pretextos; para ben ou para mal (sigo sen sabé-lo), Nona non comparece, e con Alice, que tan pronto estaba aquén como alén do ditosiño espello, as cousas derivaron en estrañas xustificacións sobre o pretérito imperfeito, o condicional e o futuro hipotético.
Acordáramos o encontro na terraza do Suso, e eu cheguei tarde; sen problemas: Alice acababa de chegar e case nen tivera tempo de alisar a bonita saia e abrir o livro que, ao aparecer eu, envorcou sobre a mesa.
Evidentemente, Alice estaba centrada na encomenda: cada vez que eu falaba de Íthaca (do noso sucedido en Íthaca), ela alisaba a bonita saia e daba en contar-me detalles da cerimónia. Asi souben que é normal que calquera muller queira casar nunha igrexa e cun vestido co que leva soñando desde que naceu, cun veo e unha cauda de dous metros.
Á vista das cousas, non resulta estraño que acabásemos comprando o xogo de café co que, ao parecer, calquera muller leva soñando desde que naceu; talvez por iso a miña ex muller quedou co que nos regalaron.
De camiño á Galeria atopamos a Charles, o meu compañeiro de pensión en 5º: vai collido a unha moza loira mui sorridente, e di que veñen de ver cociñas porque van casar, e sorrin sen soltar-se, tontamente: o casado, cociña quere, di a muller do sorriso.
Mentres eles dous seguen a bicar-se, e Alice alisa a saia perdendo a paciéncia e a vista rua adiante, conto-lles que me deron o traslado e que viverei en Íthaca no sucesivo; e ela?, pregunta Charles. Ela e eu estamos divorciados desde hai dous anos.
Dez segundos máis tarde, Charles regresa do mundo dos bicos á terra cun sobresalto: Divorciados? Divorciados, si, pero estas cousas non sempre rematan desta maneira, asi que ánimo, digo achegando-me a bicar á noiva, tendendo-lle a mao a el, reiterando-lles as felicitacións, recomendando-lles que escollan ben o monomando, a vitrocerámica, a cambota eléctrica.

Abafada, dorme a louza no maleteiro do meu coche e Alice e eu xantamos sen conversación, mirando os cisnes desde a xanela. Cando chega a sobremesa, un susurro corta o xelado: O outro dia en Íthaca non pasou nada...
Unha nuve embaza o espello do lago; un cisne nada tranquilamente.

7 comentarios:

Cesare dixo...

joer joer...

Plattdorf dixo...

Buá...

Alice dixo...

Eso é incerto. Eu non pontifiquei sobre as vodas que toda muller desexa. Só falei de N. E o xogo de café é moi bonito, e tamén o escolleches ti, por se non te acordas. Que querías que lle mercáramos a Mirinda, unha depiladora eléctrica?

Peke dixo...

Fermosa prosa, abofé, moi suxestiva.

maRia dixo...

Bueno, a mí ya me está costando cada vez más sonreir y decir "enhorabuena" cuando una persona me anuncia extasiada que se casará.
Me queda un año para el divorcio y ahora soy como los que dejan de fumar. Al respecto todo me cheira nada me ole.
(o como se diga)
Placer descubrirte.Escribes lindo.

Plattdorf dixo...

"Todo me cheira, nada me ole" é exactamente como se di. A min pasábame co matrimonio até hai pouco.

Agora tanto me ten.

Moraima dixo...

Vou chegar á conclusión de que es a persoa do mundo á que máis cousas lle pasan sen que pase nada.