Casamentos

Este Sábado casará Mirinda e hoxe, aproveitando a viaxe a Delfos para unha reunión nas alturas, quedo con Alice para comprar o regalo. Formamos parte da comisión designada polo grupo de Íthaca, que naturalmente nos endilgou o cometido aducindo toda espécie de pretextos; para ben ou para mal (sigo sen sabé-lo), Nona non comparece, e con Alice, que tan pronto estaba aquén como alén do ditosiño espello, as cousas derivaron en estrañas xustificacións sobre o pretérito imperfeito, o condicional e o futuro hipotético.

Acordáramos o encontro na terraza do Suso, e eu cheguei tarde; sen problemas: Alice acababa de chegar e case nen tivera tempo de alisar a bonita saia e abrir o livro que, ao aparecer eu, envorcou sobre a mesa.

Evidentemente, Alice estaba centrada na encomenda: cada vez que eu falaba de Íthaca (do noso sucedido en Íthaca), ela alisaba a bonita saia e daba en contar-me detalles da cerimónia. Asi souben que é normal que calquera muller queira casar nunha igrexa e cun vestido co que leva soñando desde que naceu, cun veo e unha cauda de dous metros.

Á vista das cousas, non resulta estraño que acabásemos comprando o xogo de café co que, ao parecer, calquera muller leva soñando desde que naceu; talvez por iso a miña ex muller quedou co que nos regalaron.

De camiño á Galeria atopamos a Charles, o meu compañeiro de pensión en 5º: vai collido a unha moza loira mui sorridente, e di que veñen de ver cociñas porque van casar, e sorrin sen soltar-se, tontamente: o casado, cociña quere, di a muller do sorriso.

Mentres eles dous seguen a bicar-se, e Alice alisa a saia perdendo a paciéncia e a vista rua adiante, conto-lles que me deron o traslado e que viverei en Íthaca no sucesivo; e ela?, pregunta Charles. Ela e eu estamos divorciados desde hai dous anos.

Dez segundos máis tarde, Charles regresa do mundo dos bicos á terra cun sobresalto: Divorciados? Divorciados, si, pero estas cousas non sempre rematan desta maneira, asi que ánimo, digo achegando-me a bicar á noiva, tendendo-lle a mao a el, reiterando-lles as felicitacións, recomendando-lles que escollan ben o monomando, a vitrocerámica, a cambota eléctrica.

Abafada, dorme a louza no maleteiro do meu coche e Alice e eu xantamos sen conversación, mirando os cisnes desde a xanela. Cando chega a sobremesa, un susurro corta o xelado: O outro dia en Íthaca non pasou nada...

Unha nuve embaza o espello do lago; un cisne nada tranquilamente.