Febre

Por primeira vez este curso, pero por enésima nos últimos anos, estou de baixa. A causa é o andazo de gripe que percorre España e que, despois inmobilizarme con febre e a molestia acostumada, desde Xoves me está a afectar a gorxa.
Por iso este fin de semana non vin á miña filla, e por iso cheguei a pensar este fin de semana se non estaría a tolear á forza de estar só e de non poder falar con ninguén debido á case total falta de voz.
Como Papillón incomunicado, pero ademais afónico.
Miña mai chamou cada día, pero a conversación facíase absurda porque, para que eu non falase ela trataba de adiviñar o que eu lle ía dicir, pero non acertaba case nunca. Primeiro ofreceume viren os dous para coidaren de min, despois, diante da relativa melloría, que fose eu para Ithaca, á casa deles; eu negueime nos dous casos: esta é a miña casa, e un Robinson non pode renderse por tan pouco.
Que sería daquela do meu orgullo?

Tamén chamaron Ti e Ilu, que onte me convenceu para ir tomar café na súa casa. Había tanto que non ía, e tanto que non percorría aqueles suburbios de Atenas, que acabei perdéndome e Ilu tivo que virme buscar.
Falamos longamente, mesmo eu, frustrado porque case non daba entendido o que me dicía o marido de Ilu mentres me pirateaba películas en DVD. Trouxen Goodbye Lenin, Alta fidelidad, Vértigo e Manhattan, e empeñei a miña palabra de pasarlle os meus fondos cinematográficos para que mos piratee.
A Ilu, que ía e viña pola casa, non creo que lle interese nada de todo isto; mesmo a min chegou a desbordarme aquela obsesión compiladora. Pensei, de camiño á casa, se esta afección de P. non será un substitutivo dalgunha cousa, algo que suple unha carencia.
Igual que un neno a outro, P. ensinoume os lotes de DVDs gravados, as coleccións de música (pirateada ou non), os libros, as caixas de catálogos do CGAC arrumados no garaxe. E por tras da nosa conversación, dificultada pola miña falta de ouvido, aquela especie de pesar, aquel desgosto contra case todo: o traballo, Atenas, a literatura fácil (falamos, como non, de Follet, do Código Da Vinci, de Caneiro), a mediocridade intelectual que nos afoga...
P. é fermoso, e fermosa a súa madurez, e esta fermosura sen dúbida se incrementa coa pose, coa actitude de profundo orgullo, mesmo de soberba, do que mantén o corazón puro e a mente imaculada.
P. é Lord Byron envellecido, coa neve do tempo asomando na barba e nas cellas.