Chega Pólis ás 19 horas do dia 19 a Atenas, e vou-no recoller unhas ruas máis abaixo da casa, porque se perdeu; cando chego está a fumar e a falar polo móbil. Vimos no seu coche até aqui; en canto entra no piso podo ver como lle cámbia a cara; iso gosta-me. Bicamo-nos contra a porta unha vez a fechamos. Ensino-lle o resto do apartamento, terminando polo salón; só entra a luz das farolas.
Abrazamo-nos e bicamo-nos ansiosamente na cociña, apoiado el no mesado de pedra, contra o lavapratos e o forno. Bicos desvergoñados e húmidos, como hai xa tempo non, e pouco a pouco comezan a mans a acariciar por todas partes, e os vultos entre as pernas acaban por se faceren mui evidentes.
Os dous sen camisa.
En certo momento soa o móbil del e Pólis pon-se a falar. Despois de bastantes minutos da sua conversación, para non me aburrir, para xogar un pouco como antano, paso-lle os dedos polo peito, o ventre, e lentamente sobrepaso o elástico do chándal e toco-lla; aparto a goma para deixá-la ao descoberto: ten-a branda agora, estiro-lle o prepúcio, descasulo-a, xogo un tempiño con ela mentres Pólis se deixa tocar, sorri para min, bebe de cando en vez da sua cervexa, e segue a falar por teléfono.
Terminamos na cama: corremo-nos os dous e hai que duchar-se para saír; metemo-nos xuntos na duche e axudamo-nos co xel mutuamente. Gosta-me.
Tomamos uns cortos polo centro e levo-o a cear nun mesón que normalmente é estupendo, pero que hoxe non toca: non nos dan unha boa mesa, e a comida que nos serven non parece ter o sabor doutras veces. Temo que Pólis diga que mellor teria sido irmos a un chino, pero non o di, felizmente.
Entramos nun local a tomar café, camiño da casa. Hai bastante xente, o ambiente está cargado, e nun recanto da última sala Pólis volve sacar o tema da sua última relación: segue sen comprender o comportamento do seu ex... (ex que?, ex amigo?, ex persoa? como o debo chamar? di-me, como?); repite muitas veces que non lle gustaba nen polo físico nen pola maneira de ser; tamén di que ainda hai muitas cousas del na sua casa, roupa, e que nen sequer lle devolveu as chaves. Sen embargo, segundo Pólis, o peor de todo, o que máis o está a magoar é que nen lle mandou un postal polo Nadal.
Recoñezo que isto tamén a min me partiria o corazón.
Sen dúvida...
Dali a pouco, o que bebemos xa non son cafés, e o termos que madrugar ao dia seguinte non parece xa tan dramático: multiplican-se os chupitos de Ballantines e noto unha eufória cada vez maior que se apodera de min e daquela zona en que reside o meu eixe de gravidade; isto quere dicer que me empeza a aburrir tanta necrofília e tanto remilgo, e que, sen podé-lo evitar, me estou empalmando.
Digo-llo asi, e marchamos para a casa.
Tanto me gusta que me empalmo de novo e teño que dicer-lle o que hai, para que me bote unha man; en canto isto sucede e me tranquilizo, poñemo-nos a durmir como os dous nenos boíños que somos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario