Agonia

Á vista da noite pasada, creo saber que sente o que está a piques de morrer: a febre subiu a 39º, e deixei de distinguir o soño da vixília; dor por todo o corpo, angústia ao comprobar que as horas non corrian, e suor.
Pola mañá mudei as sabas e marchei á médica. Diagnóstico: amigdalite aguda purulenta, horriveis palavras, principalmente a última, que requeren antibiótico, repouso e unha serenidade que non sei donde tirar. O certo é que por segunda vez este curso volvo estar sen voz, que hei de recobrar en cinco dias, sempre e cando os gánglios inflamados os permitan. Á vista destes dous avultamentos na garganta, creo tamén saber de primeira mao o significado da expresión teño-os aqui.
Para daren o pésame, telefonaron Ilu e Vapin, que recoñeceu que non estou en condicións para facer Sábado os 15 kilómetros do Camiño, dado o que me custa percorrer o corredor da miña casa. Confirmo-lle que o meu obxectivo imediato é reunir as forzas precisas para ir-me a Ithaca o antes posível, ainda que non sei cando vai ser.
Á hora de xantar apareceu Ambece co cesto da merenda: en lugar do queixo, o pastel e o xerriño de mel, traía para o lobo un tupper cunha crema rosada, porque a cenória é depurativa, costela asada e uns iogures.
Agradecin-lle que comese comigo, ainda que non era necesário traer nada porque non me escasean os víveres. Como un buda, fixo-me sentar no sofá, cubriu-me as pernas cunha manta, e foi colocando as ofrendas ante min, sobre a mesa baixa. E asi xantamos.
En canto marchou, a febre levou-me para a cama.