Smoke

Non me atopo nada ben: teño un ganglio inflamado e o corpo como se por riba del pasasen alguns dos tráilers que este vindeiro fin de semana farán imposible o sono dos meus viciños. Como cada mes de Maio, tornan as horribles festas do meu bairro; pero eu non estarei aquí: irei a Ithaca, onde me esperan Vapin, o Camiño, e os habitantes da Cova cos seus contos e sucedidos.
Despois de poñerme (felizmente) a ben con Facenda, viñen para a casa con malestar, cunha gorxa áspera como chea de areas ou silvas, con molestias nas pernas e no lombo. Deixeime caer no sofá e vin Smoke, que xa vira hai anos e que Sábado comprei en Ithaca coa miña filla, nunha desas tendas recheas de comics, discos de música e cine, figuriñas e resina e puzzles.
En definitiva, nunha desas tendas freakies que (seino) indefectiblemente frecuentarei no sucesivo.
Vendo Smoke choro e río por igual, ás veces mesmo choro rindo, e surxe así a máis pura felicidade, esa pequena manta morna que cando nos cobre a cabeza nos deixa os pés ao aire, e viceversa; e é que esta película contén moitas das miñas obsesións: o escritor que non escribe, o tabaco, a familia, na máis escura e complexa das acepcións, a paternidade...
Tamén aquela canción... a máis formosa que escoito en meses.
E quizais para Teo unha ensinanza: sen sabérmolo, sempre hai alguén que se preocupa por nós, que nos coida, así como todos sempre temos alguén de quen coidar...
En realidade, e aínda que non nos decatemos, nunca estamos sós: todos vivimos porque hai sempre alguén que nos necesita.