Karma

Unha corrente de paz parece aventar estes dias os campos en que moran. En efecto, alguns dos meus amigos (non sendo Mirinda, con náuseas e o casamento próximos) sorprenden-me durante a ponte pasada con estrañas conductas, ainda que o máis provável sexa que a conducta estraña só sexa a miña.

Primeiro Pólis, con quen tomo os viños Luns ao serao antes de que vaia ao cine; tras doer-me da miña tortuosa procura de piso en Ithaca, comenta que anda ás voltas cun livro de auto-axuda; entre outras cousas, o livro recomenda-lle, exixe-lle máis ben, que abandone comportamentos equivocados como fumar, comer carne vermella, camiñar sen rumo polos supermercados á procura de cousas que non necesita, ou falar en voz demasiado alta.

O principal é ver o mundo como unha película: transcorre, pero sen afectar a nosa disposición de ánimo, que ha de permanecer inalterável. Un deve querer-se por riba de todas as cousas, e nunca nunca (oh, nunca!) comezar unha frase de xeito negativo; acabaron os non sei, os non devo facer isto, os nunca me chama, que serán sustituídos por outros conceitos e actitudes, como indagar o que non se sabe, evitar facer o que non se deve ou chamar en lugar de esperar pola chamada.

Iso polo menos foi o que entendin.

Cheo de optimismo, marcha Pólis para o cine. Camiño da Cova atopo a Mer, que ven precisamente de ver a mesma película; Mer, a primeira en abandonar a nosa Comunidade do Anel para fundar a súa própia Comunidade (chegará a Portomarin o vindeiro Sábado), toca xa cos dedos o nirvana.

Andando polas Cortiñas de San Román conta-me que marchou en Semana Santa cun grupo de meditación, que estiveron nunha pousada onde practicaron ioga, onde se depuraron, irrigando todos os orifícios do corpo (todos?), e onde só inxeriron alimentos limpos (Mer hai anos que é lacto-ovo-vexetariana), isto é, alleos a pesticidas e contaminación por metais pesados.

O colofón puxo-o unha tal Madame Sin, cun concerto de cuncos tibetanos.