venres, 13 de maio de 2005

Shocks

Se ben non ainda na plenitude da miña glória, resucitei de entre os mortos ao terceiro dia. A gorxa segue inflamada, a voz é digna da Streponi, pero o resto xa funciona razoavelmente; o máis significativo foi a marcha da febre, e con ela a recuperación da enerxia perdida desde Martes.
Sen excesos, volvin á actividade: por segunda vez en dous dias mudei a cama e por primeira fixen de comer; tamén por primeira vez non me deitei en todo o dia, se ben a butaca foi boa compañeira.
Pola mañá apareceu Ambece para almorzar: Estás visível? Como ainda non me desintegrara, Ambece subiu cargada cun precioso ramo de cravos brancos e vermellos. Gratamente sorprendido, case emocionado, ao abrir a porta do piso comento ainda non pensei que me chegara a hora; primeiro shock do dia: serás imbécil, que non son pra ti, que son prá Virxe, parece mentira.
Mentres tomamos o café invita-me a ir á procesión da noite, cousa que declino rotundamente, e iso que unha das flores que vai levar é pola miña filla. Xa cho compensarei algun dia: se queres, cando medren os teus levo-chos de putas. Rimos os dous ate nos atragantarmos: pra iso, que os leve o pai.
En canto marcha, recomendando-me que vaia a un ervolário (como fixo onte Ilu co homeópata), pido cita co otorrino; pero non co repunante de Atenas que me levou até agora, senón cun de Ithaca; empeza unha nova etapa, e inauguraremo-la xa renovando o cadro médico.
Despois dunha mensa de Cris preguntando se mañá imos ao Camiño (e que eu respondo imediatamente cun parte de saúde), o segundo shock chega ao meio-dia: chama Mirinda para dicer que casa o mes que vén, que naturalmente este é un aviso informal e que xa enviarán a tarxeta nuns dias, que mellor ma manda á casa de meus pais por mor das vacacións, que para evitar cotilleos xa me di que está embarazada, pero só de dous meses, por iso todo tan apurado, e bla bla bla sobre náuseas e princesas. En fin, estas cousas...
Aos cinco minutos volve soar o teléfono: a Mirinda esquecera-lle dicer-me que non casa con Paco, co que levaba saíndo (boto contas) polo menos seis anos; que o deixaron en Nadal, que logo ela coñeceu a Este (lamento-o, pero ou non me dixo o nome, ou, se mo dixo, non me acordo), e xa ves, vai-che encantar...
Ainda foi sorte que volvese chamar para contar-mo.
Quen me veria berrar se non na cerimónia cando o cura (porque vai haber cura, pasmen) preguntase se habia impedimento: Aaaaaalto! Que ese non é o noivooooo!
Por certo, a lista de boda, onde sempre.
Van dados.

Ningún comentario: