Poderes

Afirmo que teño poderes: telequinésia, teletransportación ou magnetismo sensorial; a paraciéncia terá que pronunciar-se.

Como se non, conseguin que aparecese a persoa que menos deberia, no momento e lugar máis inoportunos?

En fin: chama Pólis contra o meiodia, inesperadamente, convidando-me a xantar; cousas do traballo, non contaba, bla bla. Tras aparcar na neveira o estupendo chicharro lañado que asi deixarei para cear, atopo-me con el nun bar dos viños; está a ler o xornal sobre o mostrador, mui formal de americana e gravata, tomando un corto. Torna a desculpar-se por non avisar, paga e saímos, falando de cousas sen importáncia, a procurar unha mesa.

Rondamos pola rua do escritor: agora seria glorioso atopá-lo, penso ao albiscar o portal, e non ben o pasamos cando soa un claxon.

Melómano detén o coche no meio da rua, baixa o cristal e, sorprendentemente, aponta-se tamén a xantar; non sei que dicer; mentres desaparece no garaxe explico-lle a Pólis a situación en duas palavras apresuradas. Ti é que non paras, comenta, pero parece riquiño.

O demais é digno dunha película entre Antonioni e Woody Allen: o estraño triángulo á volta dunha mesa, con Pólis á miña destra e Melómano á sinistra, os tres atacando cadanseu entrecosto, e o deles a deixar un sanguinolento remol a cada acometida. A conversación, memorável: intranscendente e vácua entre dous descoñecidos que, seguramente sen percebé-lo, desconfiaban un do outro como do demo, e botaban para o anfitrión cabos que malamente collia, coa mente noutro sítio.

Odiei-nos con ternura desde que apareceu o pan sobre o mantel até que nos trouxeron os cafés, e a augardente lles soltou a língua; ao final mesmo parecian vellos coñecidos.

Polo si ou polo non, nengun dos tres abandonou o campo: mesmo Pólis pediu ao camareiro que lle trouxese tabaco, en lugar de ir por el á máquina; nengun tivo tampouco necesidade de ir ao retrete, e á vista das cousas, empecei a temer que pasásemos a tarde toda xuntos á espera de quen marchase antes.

Maliciei incluso se non estarian feitos un para o outro, e mentres falaban do socorrido tema da utilidade das carreiras, letras versus ciéncias, imaxinei-nos aos dous sen roupa, facendo un ao outro aquilo que lles gusta.

Cando terminei o café e as boliñas de pan que formara eran suficientes, inventei un exame para as cinco; e empezaron a rivalizar por quen habia de pagar.

Foi finalmente a escote, a proposta miña. Saímos como grandes amigos e acompañamos a Pólis até o aparcamento. Cando se foi, Melómano dixo animadamente A ti xa te vexo un destes dias.

Pola rua do Papa abaixo concentrei-me, a ver se cos meus recén descobertos poderes a terra me tragaba.

Pero nada.