Tatuaxe

Tras facer Venres o acostumado percurso para recoller a nena en Manderley, vou con ela para Ithaca e, despois de acomodala e deixala baixo os cuidados da avoa, saio para encontrarme con Polis.

A adiada cea celebrouse, aínda que non había moito que celebrar; fomos no seu coche a unha Casa Grande dunha das pequenas vilas dos arredores, e comemos rodeados de silencio nun deses comedores en que as palabras das mesas son amortecidas polas cretonas de paredes e cortinados, pola guata dos baixomanteis, polas pecheiras dos camareiros de etiqueta; é o comedor da nosa primeira cea, e Polis desfruta do sitio como de ningún outro.

Eu son de gustos moito máis proletarios, pero el séntese á vontade nun lugar que frecuenta con avogados e procuradores, da mesma forma que vestía o traxe de liño e a gravata: cunha naturalidade que lle envexo, ainda que non sei por que.

Creo que é tarde xa para acostumarme aos uniformes.

Mentres paladeábamos o tinto que escolleu e esperábamos os entrantes, a conversa deixou de flutuar polas xeneralidades para se centrar na historia con Tadsio, cigarro tras cigarro. Unha crónica penosísima de dependencia que Polis só implicitamente deu recoñecido.

Petiscando no revolto de cogomelos con gambas, o rapaciño non pasaba alén de caprichoso e inestable polos garitos do Soho, Chueca e o Trastévere; viaxaron, certamente, en tres meses nos que Polis non deixaba de afirmar que se sentía vivo e feliz como se dese collido coas mans a lúa.

Cando fixo aparición a rabada sobre o mantel, o viño e o silencio que me ían enlatando o cerebro obraban cambios no relato e no ánimo de Polis, e aquela aventura astronómica deu en tinxirse de negro.

En resumo: Tadsio pediu prestado a Polis setecentos euros e un reloxio, que nunca máis volverá ver, supoño eu, porque quen mo conta é un avogado. E o peor de todo, da aventura resta unha tatuaxe de mentira e fracaso que Polis non tirará de si para o resto da vida.

Volvemos para Ithaca en silencio; por medo á parella, guiei eu o portentoso coche negro, mentres Polis ainda murmuraba ao lado retallos dunha historia inaceptable macerada en Ballantine´s.

Subimos a tomar un estribo, pero acordei coa luz que entraba pola ventá do cuarto de Polis; mentres me vestia, os ollos déronme no pequeno corazón vermello cunha inicial tatuado na íngoa, xunto ao nacemento dos pelos; cubrin coa saba o corpo nu, e marchei para a casa co tempo xusto para o almorzo.