Aluguer

Da rua do Pintor en Atenas á rua do Escritor en Íthaca. Coincidindo co IV centenário, bato marcas: atopo á primeira a que será a miña casa número 17, e desde Sábado queda apalabrada para Agosto, e tan só á espera de asinar contrato; coñezo daquela á caseira: confiada e afável, mesmo doce, quizá viúva, funcionária retirada seguramente; di que o diñeiro non lle importa, que o que ela valora é a seriedade.

Nunca tan pouco me levou atopar un piso; e nunca como desta vez sentin que desandaba camiño, que volvia para atrás. Ao contar-llo hoxe a Ilu, chama-me burgués cando me doio de que a casa non teña vitrocerámica, nen gas-cidade, nen (o peor de todo) lavapratos.

Pero o piso é realmente bon: cheo de luz e mui amplo, bastante ben situado, e ademais, barato.

Coas chaves tintinando no peto, a nena saltando pola beirarrua diante de min, vou contento e tranquilo; ela ainda non sabe que xa temos casa en Íthaca, pero si que a imos ter, e de cando en vez, cando se lle acorda, fala-me de como quere que sexa o seu cuarto.

Asi ha de ser: unha casa para os dous.

Deixo-a en Manderley e veño para Atenas. Traio na mochila a película que o cura do Instituto me prestou Venres, e que Vapin non deu gravado.

Onte, antes de ir para a cama, ocorreu-se-me ve-la e acabei horrorizado e cos pelos en punta. Non quixen mirar para atrás, pero estou certo de que esta mañá, cando a levaba a devolver, fun deixando un ronsel de sangue callado, suor e lágrimas polas ruas e até a mesma sala de profesores.

O que máis me alporizou sen embargo, se se pode dicer asi, é que no fondo, e apesar da sua humanísima dureza, non pasa dunha película simple e até pueril, na que os malos non só son malos, tamén son feos, e o personaxe principal, sen profundidade, parece un pobre orate que un mal dia para el non tomou a medicación.

Agora vou-me deitar: estou morto de sono, e na cabeza várias cousas dan voltas.

Mañá, talvez, máis.