mércores, 25 de maio de 2005

Amigos

Di hoxe Ilu, mentres tomamos café, que os meus amigos e eu pertencemos á xeración Friends: todos na trintena, todos solteiros (menos eu, que estou divorciado), todos cun alto grao de autonomía e, paradoxicamente, de dependencia, como se o termos cadanseu traballo, cadansúa casa, cadanseu xeito de vivir, non fose suficiente para nos despegarmos daquel grupo primixenio que se formou hai case 20 anos, cando íamos ao instituto e paseábamos o pavo por Ithaca, cantón arriba e cantón abaixo.
Viña de contarlle unha vella historia, de cando pasaban dinosaurios polo Preguntoiro e eu estudaba na vella faculdade de Mazarelos, unha historia que explicaba certo sucedido do Sábado pasado en Ithaca; Ilu comenta ao final que os nomes dos protagonistas son os mesmos que habitan nas miñas conversas, os mesmos que leva escoitándome pronunciar desde que somos amigos, desde que arribei a Atenas hai catro años.
Di que é como se os coñecese de sempre, aínda que nunca os viu, e que mesmo os botará de menos cando eu marche o curso próximo: Vapin, Tere Holmes, Nican, os Haddock, May, Mer, Cris e os outros. Rimos, pero mentres vou camiño da libraría non deixo de pensar canta razón leva Ilu: a fidelidade ao grupo sen embargo non é abafante; todos temos unha parte das nosas vidas fóra, con amizades diferentes, con vínculos e experimentos sentimentais alleos a el que, felizmente, non o contaminan.
Como a família, os amigos bons perduran por riba dos anos, dos malos ventos e das catástrofes.

Ningún comentario: