luns, 30 de maio de 2005

Compostela

Entre Sábado e Domingo, os tres que restábamos da Irmandade inicial acadamos Compostela, e desde onte os nosos corpos e os nosos espíritos andan disociados; á satisfacción dos software pola tarefa cumprida retrúcalle o tributo de maniotas e bochas nos pés que o tal Camiño cobrará aínda varios días.
O final do curso, e principalmente a expectativa laboral de Vapin para os fins de semana vindeiros, complicaban que a peregrinaxe se estendese máis aló de Maio; por iso botamos toda a carne no caldeiro: 30 kilómetros Sábado (entre Boente e Amenal), e outros 15 kilómetros Domingo (até Santiago), todos aduviados con idas e voltas pola estrada para mover os coches, e separados pola noite: cea n'O 16 da Rúa de San Pedro, pelotazo lixeiro na terraza das Crechas, e pernocta nun hoteliño con encanto en Pedrouzo.
Dixéranme, e confírmoo, que o Camiño empeoraba ao se achegar á meta: con certeza, peregrinar Domingo por bosques de eucaliptos, sobre aquela destrución das cortizas desprendidas, todo aquel faramallo de follas pardas tentando suprir a erva inexistente, fíxome pensar en apocalipses que o campo de concentración do Mons Gaudium e o ferrancho que o coroa culminaban. Primeira vez que camiñei entre aqueles barracóns para peregrinos, e última, probablemente.
Naquel momento Vapin puxo o turbo, meteu marcha, e Cris e eu deixamos de velo até a Catedral: morría se non chegaba a tempo da misa de peregrinos ás 12; non pasou nada, pero máis me tería prestado que entrásemos os tres xuntos na cidade, San Pedro abaixo, pola Porta do Camiño.
Eu, de todos xeitos, ía remoendo, e sabía que tamén Vapin remoía as confidencias susurradas porque Cris durmía no cuarto do lado, tras unha parede de papel.
Remoerei aínda: non volverei a Íthaca até Venres, e necesito tempo para dixerir algunhas cousas; ningún desencontro, tan só a novidade.

Ningún comentario: