Camiño

Por fin.

Sábado comezamos o Camiño de Santiago. Xa sei que non é nengunha fazaña un tramo de pouco máis de dez kilómetros, por muita neve que atopásemos, pero tamén é certo que a nosa non era a Comunidade do AnelO Cebreiro, Liñares, o alto de San Roque, Hospital da Condesa (que haberá dentro da cápsula de memória dunha cámara dixital que atopou Vapin no campanário?), Padornelo e, por último, o alto do Poio, ao que demos chegados con algunha penalidade, a meio da nevarada que se nos botou encima.

Despois de relear kilómetros, na Cova, a véspera, acordamos facer a metade do previsto .

Por iso saímos tarde de Ithaca (10'30 é tarde, certamente); no coche de Nican seguimos pola autovia á sua irmá, e meia hora despois da partida comezamos a ver manchas brancas nas montañas. Manchas cada vez máis estensas, até que ao pór o pé na terra do Cebreiro sentimos o renxer do xeo baixo as botas .

Hai feira: mentres as irmás deixar un dos coches no final da etapa, Vapin, Mer e eu vagamos entre os postos de roupa e de froita, de pan e de ferramentas.

Desistimos de entrar onde o gado.

Entramos nun bar: almorzamos café e roscón, e lemos El Progreso. Mer conta cousas de hipotecas e mudanzas, e anúncia que pronto deixará o apartamento; igual me interesa, digo eu, e dou en contar a bonita história do meu regreso a Ithaca, o traslado, unha casa para a miña filla, etc. Mer alegra-se, pero Vapin, que o sabe desde o serao anterior, non parece desde logo entusiasmado.

Recoñezo que estudo as reaccións dos meus amigos; meus pais ainda non sospeitan nada destes cálculos e previsións, talvez mui prematuros, e asi espero evitar presións; pero cos meus amigos é diferente: comprendo que haxa intereses creados, e sigo a ser mui curioso.

Sen ser capcioso, recoñezo que ás veces nace en min o entomólogo que levo dentro.

Tamén que non por esperadas deixan de sorprender-me algunhas cousas: Duas veces preguntado Vapin que lle parece que me instale en Ithaca o próximo outono, e as duas apañou-se para non responder.

Nican, cando Fesore e Xa llo comentan, ri-se con desgana e pon cara de xa-está-este-a-facer-das-suas, como se eu gardase os livros na neveira ou tivese unha boa constrictor na bañeira.

O xantar foi provavelmente o mellor do fin de semana, tanto pola comida como pola conversación. No Cebreiro, na hospederia: viño con gasosa para acompañar os ovos con chourizo e xamón, e patacas fritas; logo cafetiño de pucheiro e tarta de queixo con castañas.

Neva pola tarde, camiño de Ithaca, e a invernia acaba de decidir-me: non sairei nen hoxe nen mañá, ficarei na casa dos pais co Padre Brown, a ler o xornal, a facer crucigramas atrasados, a ver algunha cousa na tele.