A sesión de logopedia de hoxe debeu nunha tertulia de café, pero sen café.Primeiro improvisamos unha versión ao revés de My fair lady, en que obviamente eu facía de Eliza Doolittle: a logopeda Higgins, tras obrigarme a xemer, miar, carpir, alasar e entoar maa, mee, mii, caaasa, caaama, etc. diante dunha vela acesa, e cando xa eu esperaba que me enchese a boca de pedriñas, pediume que enumerase unha por unha as vilas da provincia que máis me gustaban.
Como lembraba poucas, confesei que aínda que estiven destinado en varias vilas preferia vivir na cidade, e que ese foi un dos motivos do meu divorcio.
Aí ela dixo que se notaba muito que eu era un urbanícola, riu un pouco tontamente, e foi o pretexto para falarmos de nós mesmos, dos nosos estados civís, dos nosos divorcios, das nosas biografías máis recentes.
Saín do despacho lembrando o tempo das pasantías, cando conseguía perder a clase sacando unha conversación afortunada, e, ao ver a mañá espléndida, dei por suposto que apesar do que dixeron os homes do tempo, estes días en España só vai chover na meseta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario