En Atenas, de novo tras duas horas de autobus en que me nego por princípio a mirar o relóxio.
Veño remoendo tamén eu, mentres pasan a correr pola beira da estrada os soutos de carvallos e castiñeiros centenários, e concluo que foi un fin de semana fecundo.
Núncio de min mesmo, lavrei filigranas mil que servirán para meses próximos e construín castelos con naipes amigáveis: pacientemente xestionei, argumentei, fun convencendo; unicamente son primeiros fios dunha trama necesária para o volver empezar. E todo cunha enerxia que, certamente, non lembraba.
Se Vapin non saiu Venres foi por unha neura da que o Sábado, tomando algo ao serao na sua casa (é curioso como naquel salón cada un de nós senta sempre no mesmo sítio), aproximadamente se desculpou ou algo parecido, pero sentin-o cercano e cómplice, e até me falou de que H. e J. (dous seareiros do akelarre covil) terán para alugar dentro duns meses un apartamento que me pode servir.
Logo aceitou vir comigo até a Cova, pero coa condición de que marcharia tras a primeira cervexa (algo que tamén lle prometin eu, canso como estaba despois de ter-me deitado ás 4 da madrugada), e reiterou a sua história de excesos desta pasada semana.
Na Cova: Ti, Constanza (máis bipolar que nunca, máis arrebolada que nunca) e Estridente.
Na Cova sempre hai un alvoroto, unha confusión extraordinários: é un lugar estreito no que a xente non deixa de ir dun lado a outro; os que entran buscando sítio ou coñecidos, os que saen, os que paran na barra para pagar ou pedir consumición, os que cámbian un momento de mesa para saudaren os doutra mesa...
Creo que é o bar máis ruidoso e de persoal máis móbil que coñezo.
En meio desta confusión, sentados nos tallos ocupando o lugar de paso, Constanza pede-me que conte outra história como a da noite (en realidade madrugada) anterior; digo-lle que para a semana próxima terei unha, pero que hoxe non é momento; concorda pero di que estivo todo o dia a dar-lle voltas á situación de L.B, alá en Lisboa: ela e o pianista bolseiro, o condón esquecido dentro, a ducha á mañá seguinte...
Non se trataba de nengunha soirée chez Byron, pero ao fio de que Constanza asistia a unhas xornadas sobre sexualidade e pedagoxia, demos en contar cada un unha história sobre infidelidades; esta contei-na eu, cando xa todos caían de sono, e até o dono do bar cesou mesmo de pór en práctica vellos trucos de rapaces para tocarlles as tetas a Constanza e Estridente sen elas protestaren.
A história que eu contei non é nada especial, e xa foi contada mil veces, pero fixo o seu efecto: Constanza abandonou a fase maníaca e pasou á depresiva, como sempre, en milésimas de segundo; Estridente puso ollos como bólas e logo riu, e coa sua risada case explosiva, como sempre, volveu á outra á fase maníaca e arrebolada.
Isto antes de nos irmos para a casa na madrugada do Sábado; o Sábado pola noite Constanza, bipolar, pedia-me unha nova história, e preguntaba-me por que pensaba que era parva.
Como é natural, dei-lle a miña palabra de que non era asi.
Veño remoendo tamén eu, mentres pasan a correr pola beira da estrada os soutos de carvallos e castiñeiros centenários, e concluo que foi un fin de semana fecundo.
Núncio de min mesmo, lavrei filigranas mil que servirán para meses próximos e construín castelos con naipes amigáveis: pacientemente xestionei, argumentei, fun convencendo; unicamente son primeiros fios dunha trama necesária para o volver empezar. E todo cunha enerxia que, certamente, non lembraba.
Se Vapin non saiu Venres foi por unha neura da que o Sábado, tomando algo ao serao na sua casa (é curioso como naquel salón cada un de nós senta sempre no mesmo sítio), aproximadamente se desculpou ou algo parecido, pero sentin-o cercano e cómplice, e até me falou de que H. e J. (dous seareiros do akelarre covil) terán para alugar dentro duns meses un apartamento que me pode servir.
Logo aceitou vir comigo até a Cova, pero coa condición de que marcharia tras a primeira cervexa (algo que tamén lle prometin eu, canso como estaba despois de ter-me deitado ás 4 da madrugada), e reiterou a sua história de excesos desta pasada semana.
Na Cova: Ti, Constanza (máis bipolar que nunca, máis arrebolada que nunca) e Estridente.
Na Cova sempre hai un alvoroto, unha confusión extraordinários: é un lugar estreito no que a xente non deixa de ir dun lado a outro; os que entran buscando sítio ou coñecidos, os que saen, os que paran na barra para pagar ou pedir consumición, os que cámbian un momento de mesa para saudaren os doutra mesa...
Creo que é o bar máis ruidoso e de persoal máis móbil que coñezo.
En meio desta confusión, sentados nos tallos ocupando o lugar de paso, Constanza pede-me que conte outra história como a da noite (en realidade madrugada) anterior; digo-lle que para a semana próxima terei unha, pero que hoxe non é momento; concorda pero di que estivo todo o dia a dar-lle voltas á situación de L.B, alá en Lisboa: ela e o pianista bolseiro, o condón esquecido dentro, a ducha á mañá seguinte...
Non se trataba de nengunha soirée chez Byron, pero ao fio de que Constanza asistia a unhas xornadas sobre sexualidade e pedagoxia, demos en contar cada un unha história sobre infidelidades; esta contei-na eu, cando xa todos caían de sono, e até o dono do bar cesou mesmo de pór en práctica vellos trucos de rapaces para tocarlles as tetas a Constanza e Estridente sen elas protestaren.
A história que eu contei non é nada especial, e xa foi contada mil veces, pero fixo o seu efecto: Constanza abandonou a fase maníaca e pasou á depresiva, como sempre, en milésimas de segundo; Estridente puso ollos como bólas e logo riu, e coa sua risada case explosiva, como sempre, volveu á outra á fase maníaca e arrebolada.
Isto antes de nos irmos para a casa na madrugada do Sábado; o Sábado pola noite Constanza, bipolar, pedia-me unha nova história, e preguntaba-me por que pensaba que era parva.
Como é natural, dei-lle a miña palabra de que non era asi.
Ningún comentario:
Publicar un comentario