Mariconadas

Acabo de regresar do otorrino: di que está preocupado polas miñas cordas vocais, renóvame a baixa e envíame sen vagar a un logopeda ("Vostede ten que aprender como falar sen forzar a voz, e deixarse de mariconadas").
Na casa, desde o Parlamento e através da radio, a voz do lehendakari; fóra, os operarios de R esfórzanse en converter a miña nunha rúa de Bagdad, pero sen mortos nin explosións, aínda que pouco falta para iso.

Ambece non está na casa. Pouco a pouco voume convertendo no seu chófer; onte, levándoa novamente á Citroen, cóntame que o seu ex lles presentou a súa nova noiva aos nenos este Domingo, e que se enfadou porque eles non lle quixeron dar un bico.
Que opino? Pois que algúns de nós algunhas veces só pensan coa punta do c..., digo para que se calme.
Aínda así, Ambece chamoulle de todo mentres duraba o traxecto.

Se un milagre non o remedia, pronto ela vai ter que ser a miña choferesa: o carteiro (que sempre chama máis de dúas veces) tróuxome esta mañá unha nova carta de tráfico. Aquí ten outra multa, dime cando lle abro a porta recén levantado e cos pelos alvorotados, e penso se tanta familiaridade será adecuada.
Unha vez aberta a carta resulta ser, non unha nova multa, senón a secuela da única, a de Setembro, notificándome a retirada do permiso de circulación por un mes.
Como farei para cumprir coas visitas quincenais á miña filla? Como a recollerei en Manderley para levala a Ithaca, e á inversa, e logo regresar eu para Atenas?
Sinceramente, non o sei.
Sen embargo, non me sinto en absoluto vencido.
Se eu fose cristián, entendería que Deus me está probando, e supoño que sería un consolo para min.
Como non o son, e non creo que haxa ningunha conspiración contra min, debo supoñer que sairei adiante.
Como di o meu otorrino, debo tirar para adiante e deixarme de mariconadas.