domingo, 27 de febreiro de 2005

Odalisca

Non é estraño receber a visita dunha vella amiga, tan só porque recoñece a un no retrato dun home do século XV? Provavelmente, pero non se se trata de Aurora.
Agora estará seguramente cerca do mar, extasiada á vista de calquer cousa, a imiscuir-se docemente na vida de alguén que coñeceu no tren, talvez pensando en utilizá-la como material para un dos seus guións. Ou talvez teña xa chegado á casa, e estea a repartir os regalos a Balto e as nenas.
Esta vez non houbo confusións nen xogos de corazón de nengun tipo.
Terminado onte o xantar, á espera de que o mozo recollese os pratos, ela saca un espelliño mínimo e repasa a maquillaxe.
Cantos anos hai que non nos vemos? Aurora fai memória pasando a vista polas traves do teito e responde dous ou tres; ainda vivia aqui a tua muller; ex muller, corrixo, e ela sorri con algunha malícia, e pronúncia palavras como sultán, concubina e esposa principal. E ti en que categoria te inclues, pregunto. Na das ex odaliscas, responde a rir, e saca un paquete de tabaco light; agora pasei-me a estes. Estragan menos.
Paseamos collidos do brazo, perseguindo o sol polas ruas do casco vello; falamos de vellos coñecidos, de amores vellos e de antigas traicións.
En canto o sol marcha voltamos para a casa, e o primeiro que facemos ao chegar é a sua cama no sofá do estúdio. Asi, despois non nos vai custar tanto, di ela.

Ningún comentario: