luns, 14 de febreiro de 2005

Estrañeza

Marchou o fin de semana, e con el a miña filla. Pouco más de 24 horas, que empezaron co pouso triste da miña estrañeza que ainda dura, como un temor.
Receo ás veces que o regreso a Ithaca non sexa unha solución e só complique máis as cousas. Temo o temor infantil da nena sobre a casa e as cousas, sinto pena do tempo que pasa, o tempo perdido, e é como se as paredes, perplexas, me interrogasen polas carreiras dos pequenos pés dun cuarto a outro. Digo-me que esta será talvez a última que veña a nena aqui, a esta casa nunha Atenas que non lembra xa, ou da que inventa lembranzas como un antídoto para a pena de seu pai.
Marchou e o seu cuarto volveu quedar vacio, silencioso, cos bonecos desmaiados sobre a cama e un puzzle sen terminar sobre a pequena mesa.
A casa, incrédula, esmorece sen respostas.
Entra a luz desaproveitada polos balcóns, e os xacintos que onte mirábamos, case floridos, esparexen o seu recendo agudo nos cuartos.

Ningún comentario: