Fondue

Pola noite, tras a ducha reparadora, vamo-nos reunindo na Cova para irmos á casa de Ti: cumpreanos de Estridente, que celebraremos con fondues de carne e queixo, e coa expresa proibición de Ti a Estridente de que baile sobre a mesa. Seremos once, unha vez que Lavapiés e Luísa quedarán ao seu na casa, co que o temido número 13 foi rapidamente esquecido.
A primeira parte da cea, traballosísima para todos os que procuraban sustento, como adoito sucede nas fondues numerosas, foi bastante divertida; a sobremesa non: rapidamente comprendin a proibición de Ti a unha Estridente que, virada en ménade furiosa, non deixou de ir dun lado a outro, de bailar soa nunha performance que incluía desde cancións da Jurado á danza do ventre, de convulsionar-se entre risos como se fose picada por unha tarántula. Incluso puxo duas mazás no peito, e un par de kiwis e un plátano dentro do pantalón, nunha paródia dun travesti que tiña máis de cerimónia de himeneo romana que de paródia.
Os demais mirábamos e, claro, ríamos.
Ás duas da mañá ainda ninguén conseguira ir-se, como na película de Buñuel.
Cando marchei só puiden tirar para a cama, canso e desencantado.
Despois dun Domingo agonizando de resaca e cansazo, lendo o xornal tirado no sofá, chego á conclusión de que o problema desa festa-fondue, da cea no chinés a pasada semana, e das restantes, é que se trata de reunións en que non hai nengun tipo de conversación: entre o balbúrdio xeral, ninguén entende o que di o outro, que por outro lado seguramente tampouco di nada especial porque sabe que non será atendido.
Ainda hoxe, no siléncio da casa de Atenas, non dei expulsado dos ouvidos as gargalladas espeluznantes de Estridente que, como un signo tipográfico, concluen as suas frases inconexas.