Ceamos nun chino, todos á volta dunha mesa redonda, todos señores de nós mesmos, e o primus inter pares aparenta ser un aborixe de Lavapiés, mozo de Luísa, resfriado e chulesco, cun sotaque nasal inzado de aspiracións, que sabe de todo e tenta vender-nos un combo de R; se el senta nas 12 e Luísa nas 11, nas 3 e a fuxir dunha boca de ar acondicionado senta Xoán, perdido sen a dona que ama e ten por senhor, que vai nunha cea de antigas alunas; nas 5 Vapin, eu nas 6, Constanza nas 8 e Cinderella nas 9.
Non ben sentamos, pedido o menu e á espera de que vaian chegando os pratos, corre a sangria en círculo e pronto todos nos convertemos en átomos, a asociarmo-nos e disociarmo-nos uns cos outros entre as gargalladas estridentes de Cinderella e as aparicións silenciosas, case servis, dos camareiros chineses.
Imposível saber de que falamos naquel remuíño ruidoso entre bandexas de arroz cantonés, roliños primavera, porco agridoce que devoramos como leóns: con certeza, do dobre cumpreanos da semana que vén e das vacacións canárias de Ti. Tamén sobre a Princesa de Astúrias, e alguén mencionou a Octavio Aceves, eminente astrólogo; eu, maliciosamente, preguntei se ese non é un tipo que falaba como un robot e que só dicia mentiras de Estado; riron todos menos Vapin, que remoeu, sen maldicer-me, e con quen acabei compartindo os lichis.
Todos bebemos muito, pero cando saímos á rua mollada, ao frio cortante da noite prometida, Cinderella e Constanzan comentan sorprendidas o muito que é capaz de beber Vapin sen que se lle chegue a notar.
El non oe porque vai diante, xunto a Lavapiés, Luísa e Xoán. Calo, pero quedo preocupado porque xa o notei durante a cea. Non é un bon síntoma de nada.
Separamo-nos diante de San Pedro. Eles van tomar unhas copas e eu para a cama: pola mañá, en canto acorde, a miña filla entrará no meu cuarto e aí non valerán desculpas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario