Imprevistos programados

Xa en Ithaca desde o Venres, e naturalmente comezaron a suceder cousas.
Para empezar, a etapa de Camiño prevista para Sábado houbo de ser removida ao Domingo pola elocuente razón de saír a noite anterior até horas imposíveis: na Cova primeiro, con Ti, Vapin, Constanza e Xoán; logo en Emo (onde todo é sempre de xoguete, comento eu máis tarde: as tapas, as cadeiras e as camareiras); a seguir, de novo na Cova (en que dá a impresión de vivermos nela ou algo asi) a mendigar algo de comer; e por último, mui mui tarde xa, noutro lugar do Campocastelo, os corpos castigados reclaman lenitivos de chocolate e carajillos.
Para daquela, a miña decisión de non ir camiñar co dia estaba xa tomada.
Vapin marchara pronto, pero a migración nocturna foi mui grata, en boa medida grazas á auséncia de Estridente, e á grande descoberta da tempada, Xoán-sen-costela. Sen ela, sen H., parece outro, capaz, sorprendente, dono dun humor finísimo: a estas alturas da película estuda Direito na Coruña porque non está disposto á xubilación, á acomodación, ao ben-pasar.
Só por escuitar-lle dicer iso mereceria, non sei, talvez un poema épico, ou un cantar de corda como Mambru.
Tamén sabe navegar, pero o inaudito é que nunca fala de si nen do que fai, como se non tivese importáncia.
O Domingo, nas encostas que levan a Samos, lembro as suas palavras sobre o malo que é acomodar-se; penso daquela nos meus pais, tan prematuramente retirados da verbena, derrotados, resignados ao paso do tempo, por própia vontade.
Nunca, digo para min; eu nunca, e parece que renace a enerxia en min, e que as miñas se transforman en botas de sete léguas.
Camiñando penso outras muitas cousas, e fervorosamente analizo o falado o Sábado con Vapin, para evitar sismos e outros desastres naturais.
Cheguei á casa del co portátil, como estaba previsto e, tamén como estaba previsto, falamos de todo e copiamos programas; pero desencadearon-se imprevistos programados muito antes: cousas agradáveis, esta vez inesperadas, e que, pola premura con que temos que saír para atoparmos na Cova toda a caterva ficarán aprazadas, quizá para Luns.
Trata-se do que permanece sempre entre os dous: que naceu, viveu, transformou-se, dá a impresión de que morre ás veces pero en realidade non morre, tan só se aletarga durante longas temporadas tras as cais resurxe cunha forza incontrolável, como os torrentes e as fervenzas, e daquela asolaga-nos, eleva-nos ao ceo, tamén nos afoga mui brevemente.
E a continuación sempre nos fai caír no profundo: inexplicavelmente, deixamos de ver-nos, de chamar-nos, de andar xuntos até. Por pouco tempo: Macer, sen saber sequer o perto que estaba da verdade, ten comentado algunha vez sobre esta nosa interdependéncia.
Sempre volvemos.
Pero Macer nen é amiga nen amante; non resistiu o tempo, e agora pasa xunto a nós procurando non ver nen ser vista, igual que os bandidos.
E Vapin, amigo sempre, como sempre regresa.