Polis agarrou coas mans unha lúa, seguramente arisca e doce, pero despreocupada e libre, que o fai soñar. O outro día no aeroporto, mentres nós falábamos diante duns cafés, quen desde hoxe aquí será chamado Tadsio, ía e viña, rondándonos impaciente: foi el quen facturou as equipaxes, quen localizou a cancela de embarque, quen reuniu os billetes e os carnés de identidade deles dous nun feixe que puxo sobre a mesa, quen foi até as pantallas horarias varias veces para controlar os retrasos, e mesmo até a máquina expendedora da cafetería por tabaco para Polis.
Segue hoxe en min a sensación estraña de madurez, e a perplexidade perante a diáfana rotundidade de en quen se transformou aquel adolescente do que apenas recordo que lle interesaba a poesía, que choraba con facilidade irritante cando suspendía, e que debuxaba á vez que eu explicaba o temario de COU.
Ningún comentario:
Publicar un comentario