Sábado retomamos o Camiño, agora a segunda parte da primeira etapa, desde o Alto do Poio a Triacastela, que quedara pendente pola neve. A mesma que atopamos esta vez, e que deixou pegada nas maniotas que ainda hoxe sinto nas pernas e até os cadris.Foi unha etapa máis dura por ter que andar boa parte dela sobre unha capa en que nos afundiamos por riba dos nocellos e, en ocasións, até os xoellos. Pero tamén máis formosa, máis auténtica, se queremos dicé-lo asi, ainda que Nican non as tivo todas consigo: pasou-no mal, e chegou a propor quedar de canguro da miña filla a próxima vez.
Vapin foi o meu compañeiro os muitos kilómetros en que, sen queré-lo nós, as outras duas ficaban rezagadas: tempo para falarmos precisamente de Estridente, Constanza e alguns dos que serian comensais na festa de cumpreanos aquela mesma noite na casa de Ti.
Involuntariamente pola nosa parte, compartimos roteiro cunha horda de adolescentes cos pantalóns caídos e os móbiles na mao. Adiantaban-nos en grupiños de tres ou catro.
Paramos ao pé dun castiñeiro xigantesco, á espera de Nican e sua irmá: talvez porque nos ouviron, e talvez non, dous mozos saíron de súpeto do lameiro ao lado, axustando os pantalóns.
E estes?, pregunta Vapin cando pasaron, camiño abaixo; Ou mexada, ou palla, digo eu, ti que opinas?; Palla non, pero unha mexada vale.
E ali mesmo, á sombra e abrigo do castiñeiro, os chorros dos dous cruzaron-se brillando ao sol.
Ningún comentario:
Publicar un comentario