Nestas andábamos, vendo o acartonado talento de sir Lawrence e a enorme e deliciosa frescura dela polas salas e corredores da Embaixada de Carpátia, cando telefona Pólis pedindo-me favores de chauffeur: que marcha nuns dias a Londres, que se pode facer da miña casa fonda, que se o podo levar e traer co meu coche porque o del agoniza no taller, en fin, estas cousas. Falamos un bocadiño de asuntos insignificantes, e eu a todo que si que si, que por suposto, que como me preguntas iso, parece mentira; en fin, o socialmente indispensável, pero ademais, neste caso, é verdade.Colgamos e, tras dar-lle, o play leva-me a un Londres recoñecível que, como por hipnose, fai retornar muitas cousas; asi é como empeza o tumulto.
Farto de esperar o milagre dos pans e os peixes dia tras dia aqui sentado, surxe unha idea que toma proporcións e solidez, de forma que en dous minutos son eu quen chama a Pólis; en cinco está todo falado e acordado; en meia hora estou buscando billetes de avión por internet; e en hora e meia preguntando-me como pode o mundo ser tan sorprendente, tan estraño ao mesmo tempo: unhas veces doce como agora, outras por contra...
Resumo agora a perspectiva, e antes dunha semana volverei percorrer o Mall, farei docking rente ao Támese e, cumprindo a estraña promesa, visitarei na National Gallery a exposición do Caravaggio.
Mañá terminarei esta película que hoxe comecei.
Ningún comentario:
Publicar un comentario